Wandelen langs de Galgebossenwandelroute

Tijdens mijn wandelverhaal ‘ Dwars door de Westhoek’  stapte ik kort door de Galgebossen. Ik had me vooropgesteld er terug te komen. De Galgebossenwandelroute leent zich daar uitstekend toe. Het verhaal dat hier letterlijk galgen klaarstonden voor de ter dood veroordeelden bleef door mijn hoofd spoken.  Een bijzonder luguber verhaal waarbij de Heren van Vlamertinge tot begin 18de eeuw over leven en dood van hun onderdanen beslisten. De terechtstelling voerden ze destijds uit aan de rand van de Galgebossen.

De keuze tussen de wielerklassieker Gent-Wevelgem en een bosrijke onthaasting langs de Galgebossenwandelroute valt me moeilijk. Gezien de fijne zonnige lentedag,  opteer ik voor het laatste.  Het is reeds halfdrie als ik mijn wagen parkeer in de Elverdingse Gasthuisstraat nabij bistro-restaurant “ de Vuile Seule”. Meteen de juiste locatie om je honger te stillen na je wandeling.  Een half gebraden kip of ribbetjes smaken er succulent.  Hou er wel rekening mee dat het etablissement enkel open is op vrijdag en het weekend.

Volg de zeshoekige bordjes

Wandelen kan je uiteraard overal. Maar geef toe, een heerlijke wandeling door de Galgebossen maken waarbij je frisse lentegeuren inademt, toch de max.  Je hoeft alleen maar de bekende zeshoekige bordjes van de provinciale Galgebossenwandelroute te volgen.  Meteen loop je langs een grote diversiteit van jong en oud loofbos.  De natuur gaat hier zijn gang.  Dood hout blijft er liggen, de ideale schuilplaats voor menig kriebelbeestjes.

Fladderende kriebelbeestjes

Van kriebelbeestjes gesproken , één der grootste troeven van de Galgebossenwandelroute vormt de aanwezigheid van talrijke dagvlinders.  Amper honderd meter gestapt en ik vergaap me reeds aan de gele luzernevlinder.  Hoe dieper ik het bos intrek, hoe frequenter ze fladderen.   Naar verluidt kan je hier 24 soorten dagvlinders spotten, waaronder de eikenpage en de zeldzame kleine ijsvogelvlinder.  Verder dan zes kom ik niet :  talrijke koolwitjes, luzernevlinders, enkele atalanta’s of admiraalvlinders, een dagpauwoog , een blauwtje en zowaar een landkaartje.   Er is iets heel geks  met het landkaartje: in het voorjaar ziet hij er anders uit dan in de zomer.  In april en mei zijn ze oranje-bruin met zwarte vlekken . De vlinders die je in juli of augustus ziet, zijn zwart met een witte en oranje band over de vleugels.

Kleuren van voorjaarsbloeiers

Een andere atout in het voorjaar zijn de prachtige lentekleuren.  De bospaden van de Galgenbossenwandelroute kleuren vol voorjaarsbloeiers met geel van de slanke sleutelbloem en blauw van de kleine maagdenpalm. Wie wat later in het jaar komt mag zich verheugen aan brede wespenorchis, vingerhoedskruid, grote muur, kruipend zenegroen en  gewone salomonszegel.  Onderweg stapte ik tevens langs een aantal poelen, alwaar de eerste kopjes van moeras- en waterplanten priemen.  De amfibieën waren bijzonder stil. Ik moest het stellen zonder het kwakritueel van de mannelijke bruine en groene kikker.  En de gewone pad, Alpenwatersalamander en de zeldzame kamsalamander lieten het volledig afweten.  Aan de andere kant zorgde menig  vogel voor een heerlijk lentegevoel.

De laatste rustplek, richting de hel

Geen zin om van het ene bospad naar de andere te laveren? Wees gerust!  De Galgebossenwandelroute is meer dan boswandelen.  Geregeld stap je langs de bosrand en open veld. Neem bijgevolg even de tijd om volop te genieten van de inkijk op het Hoppeland en de contouren van Poperinge.  Onderweg verwijzen enkele plaatsen naar het dramatisch verleden : Galgeveldweg, Galghehouck en Ten Galghevelde.  Ze verwijzen allemaal naar de lugubere tijd van vroeger.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog lag het bos gedurende de hele oorlog in Brits gebied en vormde het een laatste rustplaats op weg naar de hel.   De Plankenroute of Plank Road verbond de bossen met het centrum van Vlamertinge. Het was langs die weg dat de soldaten naar het IJzerfront trokken. De Britten gaven het de naam “ Dirty Bucket Camp “ verwijzend naar herberg de Vuile Seule.   Ook het jachtwachtershuisje midden het bos staat er nog steeds.  Tijdens de Groote Oorlog werd het ingericht als herberg “ de Gaai”. Een plaats van vertier, drank en vrouwen.  Je snuift het oorlogsverleden ook op als je langs de Hagle Dump Cemetery passeert, aan de rand van het bos.

Blote voeten en speelbos

Ook voor kinderen is de Galgebossenwandelroute een aanrader. Op het einde van de wandeling kan je ‘proeven’ van 150 meter blote voetenpad. Het pad bestaat uit 13 verschillende soorten bodems: natte modder, een bed van dennennaalden, keien, houten blokken … kortom een mix om de kinderen te plezieren.  In de Galgebossen tref je ook twee speel- of ravotzones aan.  Kinderen kunnen er vrij spelen en mogen daarbij de paden verlaten. Je kan er kampen maken met het aanwezige dode hout en het is toegestaan om touwenparcours aan te leggen met een maximale valhoogte van één meter.  Na het spelen dien je wel de constructies opnieuw af te breken.  Proberen maar!

Praktisch

• Afstand: 6,5 km
• Gratis parking: Gasthuisstraat – Elverdinge
• Start: De wandeling start aan het infobord van de Galgebossen. Volg de zeshoekige wandelbordjes. Onderweg was het eventjes opletten tussen wandelknooppunt 8 en 11 , blijkbaar is een markering verdwenen.
• Niet geschikt voor rolstoelen.  Op sommige plaatsen is het vrij drassig in het voorjaar. Laarzen of stevige wandelschoenen zijn geen overbodige luxe.
• Horecatip: De Vuile Seule, Gasthuisstraat 3 te 8900 Ieper/Elverdinge

De wandelkaart van de Galgebossenwandelroute is verkrijgbaar tegen € 4 via de webshop van Westtoer of kan je HIER downloaden

© Tekst & foto’s Stefaan Bailleur

Volg me verder op Instagram en Facebook voor je dagelijkse portie wandelverhaal.

Graag verneem ik jullie suggesties over wandelen in de Galgebossen of ander bosdomein.